Huilen is een ondergewaardeerd gezondheidswonder

In onze Westerse wereld is huilen vooral iets wat er niet mag zijn. Je ziet het aan de dozen met tissues die op plekken staan waar regelmatig gehuild wordt. Bij psychologen, seksuologen, gespreksgroepen en nog net niet bij de hypotheekadviseur.

Het impliceert dat je tranen meteen weg zou moeten vegen en dat ze niet als een kunstwerk op je gezicht zichtbaar mogen blijven. Dat het iets is om je voor te schamen en je voor te excuseren.

‘Sorry hoor’.
‘Sorry dat ik huil’.
‘Hier heb je een tissue. Gaat het weer een beetje? ’
‘Ja, het gaat wel weer’.

‘Wat vervelend dat ik nu huil’ wordt er gedacht. ‘Want huilen zou ik eigenlijk moeten kunnen controleren.’ ‘Dat dit me nu overvalt en dat ik het niet meteen kan stoppen vind ik een teken van zwakte.’ ‘Ik moet sterk zijn.’

Stemmen in onze hoofden die we ook weer doorgeven aan onze kinderen. Dat huilen er niet mag zijn. Dat huilen een vervelende emotie is die meteen weg moet en dat je irritant bent als je huilt. En misschien nog wel erger, dat er voor mij als ouder dingen nu meer toe doen dan het feit dat jij verdrietig bent en er dus iets heel belangrijk voor je is.

Ik moet eerlijk zeggen dat dit voor mij ook één van de moeilijkste dingen is van het ouderschap: als mijn kind lang en hard huilt.

Toen mijn dochter nog een baby was en ze mij ’s nachts weleens wakker huilde wilde ik daar soms zo snel mogelijk vanaf. Het maakte me boos. Soms machteloos. Soms wanhopig en het triggerde iets in mij. Iets van vroeger waar ik daardoor mee aan de slag ben gegaan.

Ik begrijp het vervelende en irritante van een huilend kind daarom des te goed maar het laatste wat ik wil is mijn dochter deze boodschap doorgeven. Ik wil haar leren dat het huilen gezond, mooi en magisch is.

Maar er zijn ook momenten dat ik me kan verplaatsen in haar en het even niet zo heftig is wat het mij doet. Dan richt ik me op haar, kijk ik naar haar, kan ik haar verdriet meevoelen, compassie tonen en haar troosten. En dat voelt goed.

Het is wetenschappelijk bewezen dat er in tranen hormonen zitten die ons lichaam uit moeten

Kunnen we ’Sorry dat ik huil’ niet vervangen met ‘Hé ik merk even dat ik huil en dat ik dit dus heel belangrijk vind’? Of met ‘Hé ik merk dat mijn lichaam wil huilen en daarmee slechte stoffen wil opruimen’. Het is namelijk wetenschappelijk bewezen dat er in tranen hormonen zitten die ons lichaam uit moeten.

Één van die hormonen is cortisol. Dit hormoon wordt geproduceerd in de bijnieren en is o.a. betrokken bij het reguleren van de reactie op stress. Maar te veel cortisol is niet goed voor je gezondheid en zorgt voor burn outs, verzwakking van het immuunsysteem en een verhoogd risico op gezondheidsproblemen zoals gewichtstoename, diabetes, hartziekten en depressie.

Huilen zorgt dat dat te veel aan cortisol wordt opgeruimd en dat met het zoute water uit je ogen wegstroomt. Sta daar eens even bij stil. Hoe magisch dat is. Er komt water met elektrolyten, proteïnen en hormonen uit je ogen. Met stoffen die eruit moeten. Water dat aangeeft dat iets ons aangaat en dat we het belangrijk vinden.

En dan hebben we het nog niet eens over het effect na het huilen gehad. Want omdat er daarna minder stresshormonen in ons lichaam zitten voelen we meteen kalmte. Onze endorfines nemen toe en we voelen opluchting en meer verbinding.

Huilen is een ondergewaardeerd gezondheidswonder. Onderzoek heeft zelfs aangetoond dat één keer per week huilen de sleutel kan zijn tot een stressvrij leven. Waarom zeggen we daar in het Westen in hemelsnaam sorry voor?