Een grote denkfout van nu: we verwarren bewondering en applaus met liefde en verbinding

Toen ik dit hoorde dacht ik meteen: ik wil iets schrijven over dit onderwerp.

Als liefde voorwaardelijk is, ontstaat er al vroeg een vergissing

Als we als kind echt gezien worden door onze ouders (no matter what) dan krijgen we liefde zonder dat we er iets voor moeten doen. De liefde is onvoorwaardelijk. Als we die liefde pas krijgen als we een bepaalde prestatie leveren of iemand zijn die we niet willen zijn dan ontstaat eigenlijk op vroege leeftijd al de denkfout. Ik moet geprezen worden (bewondering en applaus) terwijl ik als mens eigenlijk op zoek ben naar liefde en verbinding.

Daarnaast leven we ook in een land waar die bewondering en dat applaus enorm worden gepromoot en belangrijk worden gemaakt. Social media staat er vol mee, de beroemde mensen zijn op televisie, overal rijden auto’s met overgewicht en ‘money rules the world’. Dit lijkt dus ‘de weg’ die je zou moeten bewandelen. Hier speelt de commercie slim, sneaky en genadeloos op in.

Maar als je kijkt naar ons mens zijn dan is het dat dus niet. We halen in essentie meer geluk en betekenis uit echt contact, liefde, verbinding en iets bijdragen aan anderen.

Nog even dit: het zoeken naar bewondering of applaus is niet verkeerd. We doen het allemaal. Maar het wordt pas pijnlijk als we het verwarren met liefde en verbinding.

Laat ik wat voorbeelden geven uit het hedendaagse leven van de grote denkfout van nu:

1. De man die nooit thuis is omdat hij (net als zijn eigen vader) altijd werkt. Hij zegt dat hij het voor zijn gezin doet, maar zijn kind wil helemaal geen mooi huis. Die wil gewoon dat hij even op de grond komt zitten. Als gevolg voelt dit kind zicht nooit echt gezien door zijn of haar vader omdat hij altijd bezig was met werk.

2. De man die vroeger niet gezien is, eigenlijk geen geld heeft maar toch een dikke lease auto rijdt. Hij denkt dat hij het gebrek aan gezien worden oplost met bewondering en applaus en dus geeft hij geregeld even extra gas.

3. Het stel dat hun leven lang heeft geïnvesteerd in geld en materie. Ze bouwen een groot huis met een landgoed maar niemand komt langs.

4. De vrouw die als meisje leerde dat je pas aandacht krijgt als je mooi bent. Nu laat ze elke zes maanden haar lippen bijspuiten, in de hoop dat iemand haar ooit echt ziet.

Hier zijn wat voorbeelden van mensen die – soms bewust, soms na een harde les – gekozen hebben voor liefde en verbinding boven bewondering en applaus.

1. De bekende ondernemer die stopte met spreken op grote podia. Niet omdat het niet goed ging, maar omdat hij merkte dat hij zijn kinderen amper zag. Nu kookt hij elke avond thuis. Minder zichtbaar, maar hij zegt: ik voel me eindelijk echt aanwezig.

2. De vrouw die jarenlang op Instagram werkte als influencer, met tienduizenden volgers. Ze stopte ermee. Niet ineens, maar stap voor stap. Omdat ze merkte dat ze vooral leefde voor likes en bevestiging. Nu werkt ze in een buurthuis en zegt ze: dit voelt als échte impact.

3. De man die carrière had kunnen maken, maar een dag minder ging werken zodat hij zijn moeder kon verzorgen. Op papier geen promotie. Maar elke week op woensdag drinken ze samen thee. Dat is zijn grootste winst.

4. De muzikant die ooit droomde van grote zalen, maar nu op vrijdagmiddag speelt in een hospice. Hij zegt: ik heb nog nooit zo diep contact gevoeld als daar.

5. De alleenstaande vrouw die haar succesvolle coachingsbedrijf verkocht om in een wooncoöperatie te gaan wonen, met mensen die elkaar echt kennen en helpen. Geen dure auto meer maar wel elke dag iemand die vraagt: heb je goed geslapen?

6. De jonge vader die zijn telefoon standaard boven laat liggen als hij beneden met zijn kind is. Niet altijd makkelijk, maar hij merkte: als ik écht kijk, echt luister, gebeurt er iets anders. Dan voelt m’n kind zich echt gezien.

7. Het stel dat kiest voor een kleine, intieme bruiloft zonder show, zonder Instagram-foto’s. Gewoon een kampvuur, een kring van mensen, en woorden die er toe doen. Omdat het niet gaat om hoe het eruitziet, maar om wat er gevoeld wordt.

Conclusie

We zijn onderweg geraakt in een richting die ons weghaalt van wat ons mens maakt. In essentie is dit waarschijnlijk de pijn die ik voelde bij de vrouw met botox. Die vrouw was voor mij een afspiegeling van de wereld waarin ik niet wil leven.

Wat mij betreft is het tijd dat we deze denkfout op grotere schaal gaan inzien. Dat we meer van individu naar ons gaan. Dat we meer teruggaan naar wat ons echt mens maakt.

Welke van de twee is in jouw leven het meest aanwezig?