Toen Claire 12 weken zwanger was ging het mis. Ik schrok van wat er toen gebeurde

We waren in een zorgpad beland en werden gestandaardiseerd en geautomatiseerd

Zo gaat dit een paar dagen door. Overdag en in het begin van de avond krijgt Claire morfine toegediend en ’s nachts rond 3.30u hoor ik haar gekreun steeds erger worden. Als de morfine is uitgewerkt vergaat ze van de pijn en kan ze niet eens onder een dun laken liggen. Machteloos praten we met de verpleegkundigen, die wat mij betreft het mooiste werk in het ziekenhuis doen. Praten met mensen en ze de echte steun geven die ze nodig hebben. Claire deelt hoe blij ze is dat haar zieke vader ons kindje nog gaat zien. En dan heb je de gynaecologen die bij ons wat koud en afstandelijk bleven.

Ik kreeg niet echt het gevoel dat de hogere pikorde zorgverleners voor ons wilde strijden dus werden we inderdaad steeds mondiger. Ook had ik het gevoel dat we gestandaardiseerd en geautomatiseerd werden en in een zorgpad waren beland. We stelden vragen, veel vragen want we hadden geen idee in welk verhaal we terecht waren gekomen. We wilden het begrijpen, de keuzes, de consequenties, de gevolgen op lange termijn. We zaten duidelijk in een protocol terwijl we duidelijk te kennen gaven (wisselwerking tussen mensen) dat er iets moest gebeuren. Hier werd wat ons betreft te laat naar geluisterd.

Na de zoveelste helse nacht onder het toeziend oog van dezelfde verpleegkundige besloten we de volgende ochtend dat het zo niet langer kon, daar was ook zij het mee eens. Na wat heen en weer bellen, was daar de overplaatsing naar het AMC in Amsterdam.

Ze kwam er om 12.00u binnen, werd een uur lang opnieuw door de echoscopische mangel gehaald, er werd intercollegiaal overleg gepleegd om haar casus te bespreken, kreeg een prio plek op de operatiekamer en om klokslag 20.00u werd ze geopereerd. Net op tijd want haar eierstokken waren inderdaad aan beide kanten gedraaid. 360 graden aan de ene zijde en 180 graden aan de andere zijde. Het gevolg is dat de eileiders afknellen waardoor er geen bloed meer bij de eierstokken kan. Dit betekent dat ze afsterven en dat je daarna misschien geen kinderen meer kunt krijgen. Idealiter wordt er binnen 24 uur behandeld en die tijd was al ruim verstreken.

Later sprak ik een verpleegkundige bij het AMC. Ik vertelde haar het hele verhaal. ‘Wat als jullie niet aan de bel hadden getrokken’, zei ze. ‘Wat als jullie niet mondig waren geweest, want die mensen zijn er dus ook.’

Zorg bij pech dat je mondig bent en blijft. Je zit in een systeem waarin de patiënt geen hoofdrol speelt

Ik weet nog zo goed dat ik gebeld werd door de arts die Claire had geopereerd: ‘Ik heb goed nieuws. We hebben wat cystes bij de eierstokken weg kunnen halen en de eierstokken terug gedraaid. De baarmoeder met jullie kindje moesten we even optillen maar daar heeft het waarschijnlijk niets van gemerkt'. Een grote vlaag van opluchting en blijdschap gonsde door mijn lijf. Er zijn dus ook gewoon mensen in de zorg die kundig zijn en waar je enorm dankbaar voor mag zijn. 

Alles liep dus gelukkig goed af, maar ik was wel geschrokken. Geschrokken omdat er dus ook mensen zijn die dienstbaar en afwachtend blijven en dan dus de dupe worden van dit systeem.

Tegen jou wil ik zeggen. Net als in het echte leven heb je in de zorg soms geluk en soms pech. Zorg bij pech dat je mondig bent en blijft. Je zit in een systeem waarin de patiënt geen hoofdrol speelt. Zorg dus dat je jezelf altijd als hoofdrolspeler blijft zien, niemand anders doet het voor je. Je zit in een systeem dat draait om marktwerking en dat laatste is wat mij betreft te pijnlijk om te schrijven.