juli 9, 2025

Mijn frustratie over slaaptraining en je kind laten huilen

Heb je weleens gehoord van de ‘cry-it-out’ methode? De ‘cry-it-out' methode wordt vaak aangeraden tijdens slaaptrainingen als ouders het even niet meer weten. Het komt erop neer dat je je kind net zo lang laat huilen tot het slaapt.

Ik las één passage over slaaptraining en het kookte al van binnen

Als ik over deze methode lees gaat het bij mij van binnen koken. Ik twijfelde zelfs om door te lezen toen ik deze passage las in het boek ‘De thuisblijfvader’ van Tim Gouw. Het volgende stuk gaat over het moment dat ze samenwerkten met een slaapcoach genaamd Rebecca en dat ze hun dochter Vera meer dan een uur lang alleen laten huilen:

“Wanneer ik terugkom, is Vera nog steeds aan het huilen. We zijn inmiddels ruim een uur verder. Ik herinner mij dat ik ergens heb gelezen dat drie kwartier het maximum is dat je een kindje mag laten huilen bij het naar bed gaan. Ik twijfel hoe ik die informatie het beste bij Rebecca kan aankaarten. Zij is hier immers de expert en gezien de hele situatie voelt het toch wat vrijpostig om nu de wijsneus uit te gaan hangen. En dan opeens is het stil. Niemand durft meer wat te zeggen. Zou het gelukt zijn? Stilte is goed, stilte kan betekenen dat ze slaapt.

Dit is nieuw terrein voor ons. Eerder besloot altijd een van ons dat het genoeg was, dat het gekrijs de menselijke maat te buiten ging, en stormde naar binnen om daar een betraande en afgepeigerde baby aan te treffen. Zelf waren we er meestal niet veel beter aan toe. Maar nu is het dus stil, zonder onze tussenkomst! Geen troostmelkje, geen paniekerige ritjes in de kinderwagen, zelfs geen speentje terugstoppen. Rebecca maakt een notitie in de Excelsheet en drukt ons nogmaals op het hart om vol te houden. We keuvelen wat door, opgelucht dat deze slaap-engel ons nu al zoveel gebracht heeft.”

Slaap-engel? Pardon? Op dit moment wil ik het boek wegleggen, maar toch lees ik verder:

“Over slaaptraining, en dan met name de ‘cry-it-out’-methode die wij hanteren is Emily Oster in haar boek ‘Cribsheet’ helder: onderzoek wijst uit dat deze effectief is om de nachtelijke slaap aan te moedigen. Er zijn aanwijzingen dat het gebruik van deze methode positieve gevolgen heeft voor ouders, waaronder minder depressie en een betere algemene geestelijke gezondheid. Er zijn geen aanwijzingen voor schade aan zuigelingen op lange of korte termijn; er is enkel bewijs van voordelen op korte termijn ongeacht de precieze uitvoering van de methode.”

WHAT. THE. ACTUAL. FUCK.

Ok. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik absoluut niet wil haten met het quoten van dit stuk uit het boek. Ik ben namelijk dankbaar voor het boek van Tim Gouw en het feit dat hij (net als ik) zijn verhalen als vader deelt. Het lezen riep een intens gevoel bij me op en was het waard om over te schrijven. Dus bedankt Tim dat je de creativiteit in me wakker hebt gemaakt met dit boek.

En, ok, ik kan begrijpen dat je hier voor kiest. Dat je hulp inschakelt als je het even niet meer weet en een enorme behoefte aan rust en slaap hebt. Helemaal bij een huilbaby bijvoorbeeld.

Maar wat Emily Oster schrijft in haar boek ‘Cribsheet' snap ik echt niet en lijkt me echt schadelijk.

Effectief om de nachtelijke slaap aan te moedigen? Terwijl de cortisol verder raast en de schade al is gedaan? Positieve gevolgen voor ouders? Ja duh! Geen schade voor de lange of korte termijn aan zuigelingen? HOE KAN DAT?

Zodra mijn gevoel van frustratie is uitgeraasd accepteer ik dat er dus blijkbaar ook onderzoeken zijn die geen schade vinden in het laten huilen, iets wat ik lastig kan accepteren.

Ik voel ongeloof, boosheid en frustratie als ik lees over de ‘cry-it-out' methode

Ik kan er dus empathie voor opbrengen, maar toch gaat er ook een gevoel van ongeloof, onrechtvaardigheid, boosheid en frustratie door me heen als ik dit lees.

• Ongeloof omdat ik gewoonweg niet kan begrijpen dat ouders dit kunnen doen. Hoe kunnen ze hun kind zo lang in stress en nood laten verkeren?

• Boosheid en frustratie omdat we zoveel moeite hebben gestoken in het direct reageren op Lou’s gehuil, haar troosten, haar liefde geven. En dan komt daar ineens de cry-it-out methode, die lijkt te suggereren dat al die inspanningen niet nodig waren. Dat voelt als een klap in het gezicht. 

• Onrechtvaardigheid omdat ik vind dat een kind dit niet verdient en voor mijn gevoel dan op de tweede plek komt. Eigenlijk zeggen de ouders het volgende: ‘wij kunnen niet omgaan met het hebben van een baby die huilt en nog moet leren om te slapen’ en we willen rust.

Deze zes boeken die ik las zijn allemaal tegen het ‘laten huilen'

Hier zes boeken die ik las en die allemaal tegen het laten huilen zijn. Dit zijn stuk voor stuk aanraders:

• ‘De onschuldige gevangene' van Ingeborg Bosch
• ‘The Sovereign Child' van Aaron Stupple
• ‘Wat is je overkomen?' van Oprah Winfrey en Dr. Bruce Perry
• ‘Ages and Stages: A Parent's Guide to Normal Childhood Development' van Charles E. Schaefer en Theresa Foy DiGeronimo
• ‘Mild ouderschap' van Nina Mouton
• ‘Zachte nachten' van Hanne Wils en Anouk van Nuffel (ben ik nog aan het lezen op aanraden van jullie)

Hier een samenvatting van alles wat deze boeken schrijven over het laten huilen:

Als je een baby regelmatig lang laat huilen zonder te reageren, heeft dat grote gevolgen voor de ontwikkeling van het kind. Baby’s huilen nooit zonder reden: ze hebben honger, voelen zich ongemakkelijk, moe, of hebben behoefte aan geborgenheid.

Omdat baby’s volledig afhankelijk zijn van hun verzorgers, is huilen hun enige manier om hulp te krijgen. Wanneer ze daarbij geen reactie krijgen, raakt hun stresssysteem ernstig ontregeld. De cortisolspiegel, het stresshormoon, blijft dan urenlang verhoogd. Dit verstoort de ontwikkeling van belangrijke hersengebieden zoals de prefrontale cortex, die later een cruciale rol speelt bij stressregulatie, emotieregulatie en cognitieve vaardigheden.

Uit onderzoek van Harvard blijkt zelfs dat baby’s die vaak alleen worden gelaten en langdurig huilen, gevoeliger worden voor trauma en een hoger risico lopen op psychische problemen zoals PTSS. De afwezigheid van troost leert hen niet zelfstandig te worden, maar eerder dat hun omgeving onbetrouwbaar is. Baby’s jonger dan drie maanden begrijpen bovendien niets van discipline; het enige wat ze ervaren wanneer ze genegeerd worden, is pure stress en angst.

Als reactie op voortdurende stress kan een baby uiteindelijk stoppen met huilen. Dit lijkt misschien een oplossing voor de ouder, maar is in feite een bevriesreactie: een toestand waarin de baby stil wordt, niet omdat het rustig is, maar omdat het lichaam automatisch overschakelt op een overlevingsmodus. Dit kan eruitzien als kalmte of slaap, maar intern ervaart de baby juist intense stress.

Elke keer dat je een baby troost, bouw je verbindingen in het brein die later helpen om emoties te reguleren en beter met spanning om te gaan. Troost is daarom geen luxe, maar een essentiële behoefte, die uiteindelijk bepaalt hoe goed iemand later om kan gaan met stressvolle situaties. Het is niet nodig perfect te reageren, maar het is wel cruciaal om een baby niet systematisch aan zijn lot over te laten. Want een baby laten huilen is geen opvoedmethode, maar een kind in nood dat hulp nodig heeft.

Dit riep bij mij een paar vragen op:

• Kan dit één van de oorzaken zijn waarom er zoveel mensen worstelen met psychische problemen en een gedereguleerd zenuwstelsel?

• Zouden mijn opa en oma dit ook bij mijn ouders hebben gedaan en zijn ze mede daardoor ook gevoeliger geraakt voor mentale problemen?

Hier het persoonlijke verhaal van iemand in mijn nabije kring:

Ik vind het ronduit misdadig tegenover een weerloze, puur afhankelijke en kwetsbare baby. In mijn optiek werk je op deze manier mee aan een levenslang gevolg: het gevoel ‘ik doe er niet toe’ of ‘ik word niet serieus genomen’.

Gevolg: weinig zelfvertrouwen en ingekeerd gedrag wat gevoelens betreft.

Waarschijnlijk spreek ik uit eigen ervaring. In onze babytijd was het volstrekt normaal dat je een baby gerust een uur liet huilen. Dat vertelden mijn ouders ook: “goed voor de longen” en “je moet je baby niet laten wennen aan oppakken zodra het huilt, je verwent ze daarmee, ze weten het precies”, en meer van die walgelijke teksten.

Ik kan er op mijn senior leeftijd nog steeds om huilen. Dat bereik je er dus mee. Plus duizenden euro’s kwijt aan ‘je eigen weg werkzaamheden’, zoals therapieën, cursussen, workshops en opleidingen. Ik haast me wel erbij te zeggen dat het volgen van workshops, therapieën etc. leiden tot persoonlijke groei en dat vind ik zeer zinvol. Maar liefde geven en vanzelfsprekend je baby oppakken bij het huilen en daarmee vertrouwen geven, kost niets en scheelt een hoop.

Zelf heb ik mijn kinderen altijd direct opgepakt, behalve die ene keer op advies van mijn omgeving. Het was op een verjaardag, enkele maanden na een ingrijpend verlies. Er werd gezegd: “denk eens aan jezelf, laat haar maar gewoon huilen, daar lijdt ze niets van.” Ik heb het nog geen tien minuten volgehouden.

Resultaat: een volledig overstuur kind. Ik ben huilend bij haar gaan liggen en heb beloofd dat ik het nooit meer zou doen. Ik kan die pijn nog steeds voelen.

De walging die jij voelt herken ik volledig Jelle.

Door de zes boeken en het verhaal van iemand in mijn nabije kring werd dit voor ons één van de belangrijkste regels in het begin van ons ouderschap:

We laten Lou nooit alleen huilen.

Soms merk je dat ze bijvoorbeeld in een bui van woede en verdriet even niets wil maar dan proberen we altijd snel wel weer contact te maken en er voor haar te zijn. Wij moeten haar immers leren om met die emoties om te gaan.

Hoe we dat doen? Haar vasthouden en zeggen dat we begrijpen wat ze doormaakt. Als de heftigheid van de emotie wat is gezakt is er de mogelijkheid om erover te praten en haar te helpen met dit probleem.

Hebben we daar soms geen zin in? Ja. Is dit altijd makkelijk? Nee.

Zouden de wereldleiders van dit moment ook niet zijn opgepakt?

Misschien klinkt het vergezocht, maar ik vraag het me serieus af: zouden sommige wereldleiders ook niet zijn opgepakt toen ze huilden als baby? Zou die kilheid, afstandelijkheid en het gebrek aan empathie bij sommige machtige figuren deels terug te leiden zijn naar een vroege ervaring van onveiligheid en gebrek aan troost?

We kunnen natuurlijk niet álles aan onze babytijd ophangen, maar misschien speelt het meer mee dan we denken.

Hoe dan ook, het maakt duidelijk hoe belangrijk het is om bewust stil te staan bij hoe we omgaan met huilende kinderen. Elke keer dat je een baby troost, geef je een helder signaal af: jij doet ertoe, en ik ben er voor je. Die boodschap geeft je kind vertrouwen, zelfliefde en kracht mee voor het leven. En dát lijkt me nou een cadeau waar uiteindelijk iedereen beter van wordt.

Onze artikelen bevatten geregeld affiliate links. Wanneer je iets koopt via zo'n link krijgen wij daar een commissie van. Een directe manier om ons te supporten en de website up-to-date te houden. #onlybuyitwhenyouneedit

 

Jouw gids naar een bewust en duurzaam leven. Meld je hier aan om geen artikelen te missen over alles wat we ervaren tijdens het ouderschap.

auteur + spreker — Met een hoofd vol zorgen vertrok ik in 2011 voor een reis naar Brazilië en las daar het boek 'Denk groot & word rijk’ van Napoleon Hill. Het boek en de reis veranderden mijn leven compleet. Terug in Nederland ging ik bloggen om net als Napoleon Hill anderen te helpen en te inspireren. In 2018 schreef ik het boek ‘Verlangen naar minder' (15.000+ exemplaren verkocht) over mijn zoektocht naar een bewuster en duurzamer leven. Bekijk hier onze favorieten! #onlybuyitneedwhenyouneedit

2 Comments

  • Nicole
    juli 12, 2025

    Heel herkenbaar! Ik kan me ook echt niet voorstellen dat dit goed is. Er zijn ook mensen die zeggen dat je je kind te veel verwent door het elke keer te troosten als het huilt. Daar voel ik ook veel weerstand tegen.
    Een baby is afhankelijk van zijn verzorgers en aangezien hij nog niet kan praten is huilen dé mogelijkheid om ongemak aan te geven, waarom zou je je kindje dan niet gaan troosten?

    Het boek ‘Zachte nachten’ gaat ook over dit thema en vind ik echt een aanrader!

  • Jan Derckx
    juli 28, 2025

    Mooi betoog

Plaats een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *